Toen mijn moeder overleed wist ik wat ik wilde zeggen over haar. Mijn moeder en ik hadden het er in haar laatste periode zelfs een paar keer over gehad. Ik had haar een brief geschreven en daaruit is een heleboel terug gekomen tijdens het afscheid.
Ik wist welke herinneringen ik nog een keer wilde benoemen, welk gevoel ze mij gaf en voor mensen die haar niet van zo dichtbij kenden welk beeld ik wilde dat zij van haar vormden.
Wat ik ook wist was dat ik die woorden zelf uitspreken moeilijk zou vinden. En ik wist dat ik niet zomaar aan iemand zou overlaten die dat in mijn plaats zou doen. Ik wilde zeker weten dat het juiste gevoel in de woorden gelegd zou worden.
In Marielle had ik vertrouwen, ik durfde het los te laten. Mijn woorden in “goede handen” en dat gaf rust.
We liepen tijdens het afscheid samen naar voren, terwijl ze mijn woorden uitsprak hield ze mijn hand vast en soms gaf ze een kneepje om me te steunen als ze voelde dat ik het moeilijk had.
Ik kon luisteren naar mijn eigen woorden zonder afgeleid te zijn door mijn zenuwen. De laatste zin heb ik zelf uitgesproken…
Ik heb er nog steeds een heel warm gevoel dat ik op deze manier afscheid kon nemen. De reacties van dierbaren om me heen waren heel bijzonder: Mariëlle had mensen betoverd. Het gevoel dat zij in woorden kan leggen raakt mensen en dat op een hele zachte, tedere en toch krachtige manier. Dat ze veel ervaring heeft in spreken voor mensen in een emotionele setting is duidelijk, en tegelijkertijd is het niet iets dat je kunt leren. Je hebt het in je of niet en Mariëlle is met deze gave geboren!