Mijn vingers ratelen over het toetsenbord. Het trouwseizoen is bijna voorbij en ik mocht de meest mooie gevoelens op papier laten landen. Over het algemeen fijne woorden over blije emoties, over vertrouwen, geluk, liefde en plezier. Maar toch zit in bijna elke toespraak die ik schrijf, een gedeelte wat me tot tranen roert van verdriet.
Het gebeurd me terwijl ik schreef voor de bruid die als 15 jarige haar vader verloor, over de vader die nog in leven is maar zich de moment niet meer kan herinneren. Liefste gasten die gemist worden op belangrijke dagen in het leven. En terwijl ik aan hun denk dwalen mijn gedachten af…
De afgelopen weken werd mij een aantal keer gevraagd of ik ook ‘iets’ deed tijdens afscheid. Zoals de meesten van jullie weten heb ik dit heel in het klein weleens gedaan. Daar waar ik zo teer op het geluk en de liefde, de vrolijkheid en blijdschap was dit tijdens deze keren dat ik sprak vooral vol van verdriet, ongeloof, onzekerheid en gemis.
Na het spreken tijdens verschillende afscheidsceremonies realiseerde ik me dat we elke dag veel moeten loslaten. Vaak weten we niet wat er achter andermans voordeur schuilt. Los van groots gemis zijn er ook minuscule kleinigheden, levensdromen, liefste wensen of hartverwarmende momenten.
Terwijl we loslaten blijft alles wat we meemaken en iedereen die hier bij hoort ook onderdeel van ons. Laten we niet los maar omarmen we. Worden we hierdoor gevormd tot wie je zijn, maakt het ons uiteindelijk zelfs sterker en krachtiger.
Ik moest er niet aan denken om van spreken met afscheid ‘echt’ iets te gaan doen. Moest… want inmiddels weet ik dat juist als het laatste verhaal verteld moet worden het zo belangrijk is dat dat met zorg en liefde op een integere manier gebeurd. Het is tenslotte iets wat je maar 1x kan doen.
Door de ervaring als spreker, de jaren die ik ouder ben geworden en de manier waarop ik in het leven sta heb ik ontdekt dat er voor mij eigenlijk maar ik ding echt oprecht belangrijk is; Het verschil kunnen maken in andermans leven. Op welk vlak dat is, dat verschilt. Dat begint natuurlijk in ons thuis. Mijn gezin, mijn ouders, mijn vrienden. Maar het zit hem ook in momenten. In het niet voor lief nemen, maar zien. In het niet aannemen maar voelen. Het zit in oprechte betrokkenheid, in intrinsieke motivatie… In de wil om het verschil te kunnen zijn voor mensen die het nodig hebben. Iedereen heeft een talent. Mijn talent is spreken. Op elk moment in iemand levensfase….
