Na lang vechten was de tijd dan toch gekomen. We moesten je laten gaan. Mijn aller liefste grote broer…
Toen kwam de grote vraag: wil ik met de crematie een stukje vertellen over Bas? Ja & nee, tuurlijk wil ik vertellen over mijn beste vriend. Maar hoe dan? Een stukje schrijven, dat kan ik toch helemaal niet? Zoveel woorden op papier zetten en uiteindelijk gaan vertellen…
Toen was daar Mariëlle, vriendin van onze familie. Zij, die zo mooi kan schrijven en vertellen. Eerst vroeg ze: ‘Heb je ideeën over wat je wilt vertellen? Heb je bepaalde woorden die je wilt gebruiken?’. Ja woorden had ik wel, maar zinnen niet. Mariëlle begon te typen…
Even later las ze 3 zinnen voor en daar zaten we dan. Samen te huilen om de zinnen die ze net had uitgesproken. Het begin was er en daarna ging het heel snel. 2 uur later hadden we 3 A4’tjes volgeschreven. Vol met herinneringen en humor, want Bas hield van grapjes maken.
Zo veel mooie dingen te vertellen over Bas. Dingen die nooit meer terug zullen komen en voor altijd een herinnering zullen blijven. Het stond allemaal op papier.
Toen kwam het moeilijkste. Alles wat op papier stond zou verteld gaan worden. Door mij en mijn broertje Xander. De laatste dagen voor de crematie heb ik alles wel 100 keer doorgelezen. Ik werd steeds zenuwachtiger en het moment kwam steeds dichterbij.
Daar sta je dan met zijn tweeën. Misschien wel 100 ogen op ons gericht. Ik begon met vertellen. Het eerste stuk ging goed. Yes. Daarna kwam er een moeilijk stuk. Tranen kwamen tevoorschijn. Praten lukte even niet meer. Ik dacht aan wat Mariëlle mij had gezegd. Iedereen in deze ruimte heeft verdriet om Bas. Iedereen moet huilen, omdat we afscheid van hem moeten nemen. Het maakt niet uit als ik moet huilen…
Daarna kwam alles vloeiend naar buiten. Toen de woorden op waren was alles gezegd. We gingen weer op onze stoel zitten en het enige wat ik dacht was: ‘Mag ik nog een keer?’. Het was zó fijn om over Bas te vertellen. Dat verdiende hij, en voor mij was het het laatste wat ik kon doen!
