marielle
20 juli 2020
Door de zijkant van het raam zie ik haar zitten. Ik schrik.. In de ruim 8 weken dat ik haar niet heb gezien is ze niet alleen 25 kilo lichter geworden maar ook haar energie is nog maar een fractie van wat het was. Zodra ze ons ziet komt ze moeizaam overeind en tegelijkertijd verschijnt haar grote mooie glimlach in combinatie met de twinkeling in haar (geelziende) ogen. Bij ons beiden zitten de emoties gelijk hoog als we elkaar warm en oprecht knuffelen en ik voel haar broze lijf door het laagje kleding wat ze draagt. Dit gevoel is net zo schrijnend onwerkelijk als dankbaar confronterend...
23 juli 2019
Toen mijn moeder overleed wist ik wat ik wilde zeggen over haar. Wat ik ook wist was dat ik die woorden zelf uitspreken moeilijk zou vinden. En ik wist dat ik niet zomaar aan iemand zou overlaten die dat in mijn plaats zou doen. Ik wilde zeker weten dat het juiste gevoel in de woorden gelegd zou worden. In Marielle had ik vertrouwen, ik durfde het los te laten. Mijn woorden in “goede handen” en dat gaf rust...